Schaamte....maar waarom eigenlijk?

Even twijfelde ik...maar toch vond ik het wel leuk om mijn eigen website in te vullen op het formulier bij een mede-moeder. En dus kreeg ik een leuk mailtje terug....ai, en toen begon de twijfel.
Twijfel? Jawel, ik promoot mijn site vrolijk digitaal....maar bij bekenden weet bijna niemand het. Waarom niet? Tja, omdat ik me dan toch schaam...Wie zit er nu te wachten op mijn idiote overpeinzingen, denk ik dan.....

Maar eigenlijk is dat natuurlijk behoorlijk dom. Waarom zou ik me schamen voor de dingen die ik schrijf? Ik verplicht niemand om het met me eens te zijn, toch?! En als ze het niets vinden, nou, ze zijn vrij om niet meer langs te komen....En de dingen die ik opschrijf, zijn immers de dingen zoals ik ze zie/ervaar.

Wijze les: sta achter de dingen die je doet....en dan is er niets om voor te schamen!

(eh...lekker simpel gezegd, nu de praktijk nog!)
foto: gemaakt door het blad Geniet!

Reacties

  1. Haha, dat klinkt herkenbaar. Op het web geniet ik er van dat zoveel lezers mijn blog lezen, maar ik hang het op het werk of op het schoolplein niet aan de grote klok. En waarom? Om er niet op aangesproken te worden?
    Goed dat je toch doorzet!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Klinkt zo herkenbaar, toen ik net was begonnen zocht ik online ook een aantal andere bloggers op. Maar had er moeite mee om het thuis te vertellen. Niet zozeer omdat ik me ervoor schaam, maar wel dat het dan moeilijker wordt om open te zijn. Het speelde ook een rol dat ik eerder een babysite heb gehad, achter een slotje, waar mijn schoonfamilie over deed. Pas na twee maanden iedere dag bloggen maakte ik een foutje waarbij een blog werd gepubliceerd op mijn eigen facebook ipv de fanpage. Kreeg er alleen maar positieve reacties op. Blijft altijd lastig.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Wat leuk dat je reageert!