Wel of niet mezelf zijn?

Pas las ik de opmerking dat je, om je doel te bereiken, een idool moet afkijken (even in mijn eigen woorden uitgelegd...) waarbij ik toch even een idee naar boven kreeg dwarrelen.
Hoezo: op iemand anders willen lijken, tenminste, zo klonk het een beetje. Was het juist niet zo dat je juist jezelf moet/mag zijn? Je hoeft juist NIET jezelf minder te voelen dan een ander, toch? Je mag zijn wie je bent!

Uiteraard werd dit ook helemaal niet bedoeld. De verklaring die gegeven werd, daar zat ook wel wat in: je leert als kind ook door af te kijken wat anderen doen. Dus om te kunnen bereiken wat jij wilt, zal je iemand die dat al bereikt heeft kunnen afkijken en van hem of haar leren. Je hoeft zelf het wiel niet opnieuw uit te vinden! Ja...oké, zou kunnen....

Toch blijft er dan ergens iets aan me knagen. Een opstandig iets blijft me zeggen, ook al snap ik de redenatie wel, dat ik helemaal niet op een ander wil lijken....

Maar vertel eens: hebben jullie idolen? Mensen die je volgt om te kunnen bereiken wat zij al gedaan hebben?

Natuurlijk heb ik bewondering voor sommige mensen. Maar klakkeloos imiteren...nee, laat maar.....
afb.morguefile.com
of ben ik nou heel eigenwijs?

Reacties

  1. Ik vond Ann Voskamp erg leuk. Maar een idool is het niet. En ik heb een hekel aan imiteren eigenlijk. Dat hoeft toch helemaal niet. We zijn allemaal zo uniek en bijzonder.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Nou echte idolen niet, maar ik heb ook nooit zo de neiging gehad om op mensen te willen lijken...wel denk ik wel eens tjonge, die heeft het niet verkeerd aangepakt, daar kan ik nog wat van leren...maar nee, dat zijn geen idolen ofzo...

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Wat leuk dat je reageert!